کابل فیبر نوری چیست ؟

کابل فیبر نوری نوع پیشرفته ای از کابل شبکه است که عملکرد آن به طور قابل توجهی از نظر پهنای باند و انتقال داده نسبت به نسخه های قدیمی کابل های شبکه بهبود یافته است .

کابل فیبر نوری برای انتقال اطلاعات از طریق پالس های نور که از یک یا چند لوله شیشه ای یا پلاستیکی شفاف عبور می کند استفاده می شود. هر یک از این رشته‌ها کمی پهن‌تر از یک تار موی معمولی است و معمولاً با یک لایه روکش دیگر (همچنین شیشه‌ای یا پلاستیکی، اما با تراکم متفاوتی نسبت به رشته داخلی اصلی ساخته شده‌اند) احاطه می‌شوند..

در اطراف الیاف روکش شده، یک غلاف نیز وجود دارد که از چند لایه پوشش عایق تشکیل شده است. این معمولا شامل یک پوشش محافظ است که به عنوان یک لوله بافر شناخته می شود و در نهایت برای محافظت از کابل چند رشته ای یک پوشش بیرونی نهایی طراحی شده است.

کابل های فیبر نوری رشته های نازکی از شیشه یا پلاستیک هستند که اطلاعات را به شکل پالس های نوری منتقل می کنند. آنها در طیف گسترده ای از برنامه ها، از جمله مخابرات، انتقال داده ها و تصویربرداری پزشکی استفاده می شوند.

کابل فیبر نوری چگونه کار می کنند؟

کابل های فیبر نوری با استفاده از اصل بازتاب داخلی کامل کار می کنند. این بدان معناست که امواج نوری که از هسته کابل عبور می‌کنند از کناره‌های روکش منعکس می‌شوند و به حرکت در کابل ادامه می‌دهند، حتی اگر کابل خم یا منحنی باشد.

این به کابل های فیبر نوری اجازه می دهد تا داده ها را در فواصل طولانی بدون از دست دادن قدرت سیگنال انتقال دهند.

انواع کابل فیبر نوری

دو نوع اصلی کابل فیبر نوری وجود دارد: تک حالته و چند حالته. کابل های تک حالته هسته کوچک تری دارند و می توانند پالس های نور را در فواصل طولانی تری منتقل کنند. کابل های چند حالته هسته بزرگ تری دارند و می توانند چندین پالس نور را به طور همزمان منتقل کنند که باعث می شود برای مسافت های کوتاه سریعتر از کابل های تک حالته باشند.

بنابراین حالت تک معمولاً برای انتقال سیگنال در فواصل طولانی استفاده می‌شود، در حالی که برنامه‌هایی که نیاز به حجم بیشتری از داده برای ارسال در یک دوره کوتاه‌تر دارند (مانند داده‌های ارتباطی در داخل یا بین ساختمان‌های نسبتاً محلی) تمایل دارند از کابل‌کشی فیبر نوری چند حالته استفاده کنند.

کابل های فیبر نوری چند هسته ای

فیبر چند حالته یا چند هسته ای دارای مشخصات مختلفی است که از دو تا ده ها هسته متغیر است. پیکربندی‌های رایج کابل فیبر نوری برای استفاده‌های روزمره شبکه‌ای مانند زیرساخت‌های ارتباطی محل کار، شامل کابل فیبر نوری ۲ هسته‌ای، گزینه‌های ۸ هسته‌ای و حتی انواع ۲۴ هسته‌ای است. به طور خلاصه، هرچه یک کابل هسته‌های بیشتری را حمل کند، پتانسیل پهنای باند بیشتری دارد و در نتیجه توانایی پردازش داده‌های بالاتر در فواصل کوتاه‌تر افزایش می‌یابد.

مزایای کابل فیبر نوری

کابل های فیبر نوری دارای چندین مزیت نسبت به کابل های مسی هستند، از جمله:

پهنای باند بالاتر: کابل های فیبر نوری می توانند داده های بسیار بیشتری را نسبت به کابل های مسی انتقال دهند.

تضعیف کمتر: کابل های فیبر نوری قدرت سیگنال کمتری را در فواصل طولانی نسبت به کابل های مسی از دست می دهند.

ایمنی در برابر تداخل الکترومغناطیسی (EMI): کابل های فیبر نوری تحت تأثیر EMI قرار نمی گیرند، که می تواند باعث تداخل با کابل های مسی شود.

امنیت: کابل های فیبر نوری نسبت به کابل های مسی سخت تر است.

معایب کابل فیبر نوری

کابل های فیبر نوری دارای معایبی نیز می باشند که عبارتند از:

هزینه بالاتر: کابل های فیبر نوری گران تر از کابل های مسی هستند.
نصب: نصب کابل های فیبر نوری نسبت به کابل های مسی دشوارتر است.
شکنندگی: کابل های فیبر نوری شکننده تر از کابل های مسی هستند.

کاربردهای کابل فیبر نوری

کابل‌های فیبر نوری در کاربردهای مختلفی استفاده می‌شوند، از جمله:

ارتباطات از راه دور: کابل های فیبر نوری ستون فقرات شبکه های مخابراتی مدرن هستند.
انتقال داده: کابل های فیبر نوری برای انتقال داده ها بین رایانه ها، سرورها و سایر دستگاه ها استفاده می شود.
تصویربرداری پزشکی: کابل های فیبر نوری برای انتقال تصاویر از دستگاه های پزشکی مانند دستگاه های MRI و آندوسکوپ ها استفاده می شود.
کاربردهای صنعتی: کابل های فیبر نوری در انواع کاربردهای صنعتی مانند سنسورها و سیستم های کنترل استفاده می شوند.